Mnogi obožavaju da šetaju po snegu koji je tek pao, jer imaju utisak kao da je priroda nekako utihnula. Da li to zato što je napolju manje ljudi i životinja? Delimično, ali ne samo zbog toga, kažu naučnici.
Vjerojatno ste primijetili da sve utihne kad padne snijeg. Dok se dio tišine može pripisati manjem broju ljudi i životinja vani, tišina je posljedica svojstava snježnog pokrivača i načina na koji zvuk putuje.
Iz iskustva znamo da svježe napadali snijeg nije tvrd i gust, već pahuljast i prozračan. Zašto? Ono što mi vidimo kao jednu snježnu pahulju zapravo je više snježnih pahulja “zalijepljenih” u svojevrsnu pahuljicu, trodimenzionalnu strukturu nepravilnih oblika. Kako snijeg pada, pahuljice se gomilaju, ostavljajući dovoljno prostora između njih.
Tek napadali sneg zapravo je porozan, poput sunđera. U tim malim rupicama se skuplja vazduh, pa sve to snegu daje meku, pahuljastu strukturu. Istovremeno, u tim minijaturnim vazdušnim džepovima ostaju zarobljeni zvučni talasi koji se od snega ne mogu reflektovati na isti način kao od drugih tvrdih, glatkih i gustih površina, već ih sneg apsorbuje.
Ako ste ikada bili u tonskom studiju ili prostoriji sa puno tepiha, sigurno ste primetili da je zvuk tamo drugačiji, prigušen. Tada kažemo da je soba zvučno izolovana. Zidovi u studijima obloženi su zvučnom izolacijom, od veštačke pene ili sunđeri, a tepisi su od vlakana, sa puno praznog prostora između njih.
Sličnu strukturu ima i tek napadali sneg.
“Sneg prilično dobro upija zvuk”, rekao je David Herrin, vanredni profesor na Tehničkoj školi u Velikoj Britaniji koji proučava akustiku, za bilten Univerziteta Kentucky.
“Samo nekoliko centimetara snega u proseku apsorbuje oko 60 posto zvuka u našem slušnom području. Sneg je porozan, nešto poput komercijalne pene za upijanje zvuka”, objašnjava Herrin.
Ne čujemo ni kako snijeg pada. To je zato što snežne pahulje nisu guste ili čvrste i zato ne udaraju o tlo ili drugu površinu tolikom snagom kao kapi kiše, susnežica ili grad, koje proizvode zvuk kada padaju, već “lebde i plešu” u vazduhu.
Ali snežna tišina ne traje. Sneg se s vremenom zbija i stvrdnjava ili smrzava. Pritom gubi svoju poroznost, a time i sposobnost upijanja zvuka. Smrznuti sneg može čak učiniti da se zvuk čini glasnijim, jer je površina takvog snega glatka i tvrda, zbog čega se zvučni talasi odmah odbijaju od njega.
Temperatura vazduha takođe igra ulogu u svemu. Na način na koji zvučni talasi putuju takođe utiču atmosferski uslovi, poput vazdušnog pritiska i temperature. Niže temperature uopšteno povećavaju gustinu vazduha, što otežava širenje zvučnih talasa, pa je potrebno više vremena da zvuk dopre do naših ušiju.
Dakle, kada temperatura padne, sve može zvučati tiše jer zvučni talasi putuju sporije. Ako novonapadalog snega još uvek pada, on uhvati ionako spore zvučne talase i sve se čini još tišim.
Izvor: N1
