„Kulturni ljudi koji razumeju šta je umetnost, profesori, učitelji – ti nemaju novaca,a oni koji kod nas imaju novaca ti se više interesuju za automobile„.- Đorđe Jovanović
Đorđe Jovanović, vajar i akademik Srpske akademije nauka i umetnosti, rođen je 21 januara 1861. godine u Novom Sadu.
U Beču je 1884. upisao Akademiju likovnih umetnosti. Već naredne godine prešao je u Minhen, i nastavio studije . Iz Minhena je 1887. prešao u Pariz gde je u klasi profesora Šapija i Enžablera dilomirao vajarstvo 1890. Bio je prvi srpski akademski vajar.
Po povratku u Srbiju i tokom 1891. radio kao nastavnik crtanja u Prvoj beogradskoj gimnaziji. Već 1892. ponovo je otišao u Pariz, gde je ostao do 1903. Ponovo se vratio u Beograd gde je postao profesor, a potom i direktor Umetničko-zanatske škole, od 1905. do 1919, s tim što je ratne godine proveo u Francuskoj. Posle rata, do penzionisanja 1926, radio je kao profesor u Četvrtoj beogradskoj gimnaziji i kao inspektor Ministarstva građevina.
Prvi put je izlagao na Pariskom salonu i Svetskoj izložbi u Parizu 1889.godine, dobio bronzanu medalju. Već sledeće godine 1900 osvaja zlatnu medalju na Svetskoj izložbi u Parizu. Samostalno je izlagao prvi put u Novom Sadu 1905, a potom često u Beogradu.
Uradio je veliki broj bista i skulptura, medalja, plaketa.
Od njegovih radova najpoznatiji su: Spomenik Josifu Pančiću (1891) u Univerzitetskom parku u Beogradu; spomenik knezu Milošu (1898) u Požarevcu; spomenik Kosovskim junacima (1910) u Kruševcu; Crnogorac na straži (1903) u pariskoj opštini; spomenik Branku Radičeviću (1899) u Sremskim Karlovcima; spomenik vojvodi Mišiću (1921); Spomenik Vuku Karadžiću (1929) u Beogradu; spomenik vojvodi Stepi Stepanoviću (1930)…
Izabran je za redovnog člana Srpske kraljevske akademije 16. februara 1920.
Umro je na današnji dan 23.marta 1953.godine
„U umetnosti, nema novog i starog; postoji samo dobra – umetnost, i rđava- neumetnost„.-Đorđe Jovanović
